الملک یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم
آنچه که این حدیث معروف (که نمیدانم چه کسی بیان کرده است) به آن اشاره دارد، با تجربه های تاریخی از حکومتهای ظلم و جور هم خوانی دارد. جالب است که اکثر دیکتاتورها از هوش سرشاری برخوردارند و اصولا به همین دلیل است که میتوانند حکومت را در دست گیرند اما اشتباهی رایج در بین همه آنها وجود دارد و آن اینست که تصور میکنند برای بقای حکومت باید صدای مخالفان را خاموش کرد و در نتیجه وقتی به اقتضای شرایط بین سیاستمداران یا گروهای فعال و درجه اول حکومت اختلاف نظرهایی پیش میاید حاکم دیکتاتور در جبهه فرد یا افرادی قرار میگیرد که نظر خود او یا نزدیکتر به او را دارند و ظالمانه به حذف طرف مقابل میپردازد. این رویه با گذشت زمان منجر به ریزش نیروهای اطراف او میشود، بدنه حاکمیت او را سست میکند و در نهایت به کار او خاتمه میدهد. اما نکته اینجاست که این شخص در زمانی که رو به انحطاط میرود، به هر وسیله ای برای بقا چنگ میزند و حتی ممکن است مردم و کشورش را هم نابود کند که جبرانش بعد از سقوط او به سادگی امکانپذیر نیست. به امید رهایی همه ملتها از بند دیکتاتورها.
تجربه تاریخی نشان داده است که:
الملک یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الدین